Er zijn families die een onbedaarlijk genoegen scheppen in reüniëren. Bijeenkomen, verenigen: dat is het eigenlijk. Tenminste één keer per jaar een smoes verzinnen om de hele boel letterlijk bij elkaar te krijgen. Bij ons doen we dat al decennia lang. Discussies om er ‘n keer mee op te houden worden in de kiem gesmoord. 

Alle familietakken zitten om beurten in het organiserend comité. Plek van samenkomst is nooit dezelfde. Het decor voor het samenzijn is elk jaar weer anders. Vaste programmaonderdelen komen terug binnen een ándere context, ergens in het land. En iedereen die kan, komt. De ouderen, de jonge tot zeer jonge loten aan de familiestam, de ‘koude kant’ : overal vandaan. Dit jaar was de jongste deelnemer ál drie jaren oud en het oudste familielid pás drieëntachtig jaren jong.

Intellectuelen, huismannen, vrouwelijke hoogvliegers, studenten en scholieren, pensionado’s en in-dienstverband-buitenshuis-werkende-stellen, Nederlanders en buitenlanders, nerds, sporters en zakenlui, professionals en drinkers, gelukzoekers en pechvogels: je treft het állemaal in mijn familie.

Geen burgerlijke middenstanders en heerboeren, terwijl onze voorouders daarin excelleerden. Dat is wel weer jammer….

We dansen en zingen, lachen en huilen, bespreken de toestand in de wereld tot in detail, aanhoren succesverhalen in de opvoeding en tegenvallers in het grote-mensenleven. En ervaren dat als héél erg verbindend.

Vrienden maak je, familie héb je. En daar is geen speld of spaak tussen te krijgen. Allen beschikken bij ons over ieders telefoonnummer. In geval van nood kan iedereen op de ander terugvallen. Dat is geruststellend en soms ook ingewikkeld. De eeuw van de grote gezinnen ligt achter ons, en die van levenslange verbintenissen tussen partners soms ook. Zou het daarom zijn dat we er aan hechten om de familieband blijvend aan te halen? Formeel. Spannend. Verplichtend.

Onlangs waren we bijeen. Ditmaal in één van Neerlands’ Hanzesteden. Op het programma stond onder meer een wandeling door de binnenstad. Facultatief. Met een groepje mannen maakten we de wandeling, en ik had het voorrecht de oudste van het stel te zijn. Een onverdeeld genoegen. 

Praat over historie, religie, kroegen, geografie, zelfkant, tolerantie, politiek en geluk. Niet niks en soms knap lastig. Een familieband biedt immers geenszins een verzekering op vrolijke verdieping zónder irritaties en misverstanden. Verwachtingen en humeuren verschillen, mentale en fysieke conditie van de wandelaars garandeert geen gelijke tred en het stemvolume van de één wint het by far van dat van de ander.

Het was genieten. Familie, om van te houden.