Buiten schijnt de zon uitbundig, het voorjaar is meer dan aanstaande. Genoeglijker weersomstandigheden kun je je niet voorstellen als je, zoals ik, ‘toezicht’ houdt op twee van je kleindochters. Allebei zeer actief in de allereerste vijf-jaren-cyclus van hun leven. Met Playmobil in de weer alsof het gaat om belevenissen op een echte boerderij en in een heus vakantiehuis. Fantasie is het toverwoord. Ik val van de ene verbazing in de andere. Hun vocabulaire is rijk. De interactie compleet. De balans totaal. Paard, kind, motorrijder, boom of zon, ze verbeelden het zich allemaal. Zonder problemen of debat verplaatsen ze zich in welke rol dan ook. Over empathie gesproken. Je kunt niet volhouden dat we daarover als mens onvoldoende beschikken als je naar deze kindjes kijkt. En zonder dralen schakelen ze over van het ene verhaal naar weer een ander, en dat dan binnen een geheel andere context.

Als observator voel ik me rijk bedeeld. Ik hoef niks te doen, behalve er te zijn. Een banaantje aanreiken, een volgende lading speelgoed aanslepen, een drankje verzorgen, technische ondersteuning leveren en me vooral nergens mee bemoeien. Het grootvaderschap kent hoofdzakelijk mooie kanten. Voor de meer hygiënisch-huishoudelijke aangelegenheden is grootmoeder de aangewezen leidinggevende. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, wenden de kleintjes zich tot haar zodra het om primaire levensbehoeften gaat. Alsof rolverdeling als vanzelfsprekend in hun systeem wordt opgeslagen. Of zou het toch komen door mijn voorbeeldgedrag? Voorlopig ook prima. Ik zal de eerste zijn om te bevestigen dat oma nu eenmaal over meer managementvaardigheden beschikt dan ik. In de ogen van kleinkinderen is zij buitencategorie. En wie ben ik om dat te bestrijden.  

Zonder ooit een zangles genoten te hebben neuriet de jongste dreumes dat het een lieve lust is. Een lief liedje, althans zo hoor ik het. Het kan mij niet lang genoeg duren. Spelende kleinkinderen om je heen, met opa in de digitale krant gedoken. 

Of het allemaal vanuit emancipatorisch-pedagogisch perspectief aan professionele inzichten voldoet, dat weet ik niet. En het maakt me ook niet uit. Wat hier gebeurt zal ik boekstaven als evidence based. Handig voor ieders’ praktijk.

Het leven van kleintjes om je heen doet ‘n mens beseffen hóe waardevol geluksmomentjes kunnen zijn. Inspirerend en energie-genererend. De derde levensfase wordt er door verlevendigd en verblijdt deze oudere. Maar dat had u inmiddels al lang begrepen.

Delen, dat moest ik het, eventjes tussendoor. Intussen wordt het volgende spelletje aangedragen….