De toegangspoort tot het schoolplein is hermetisch afgesloten. Voor de geoefende schoolbezoeker lukt het om met een draaiknopfoefje toch binnen te geraken. En vervolgens allervriendelijkst te worden ontvangen in het kindcentrum. Want dat is de eigentijdse benaming van een school, waar ongetwijfeld ook ‘voorschool’ en ‘naschool’ wordt aangeboden. Ouders hebben het druk anno 2025. School biedt soelaas als hang- en opvangplek voor de snotaapjes.

Langs verbaasd ogende, állerkleinste huppelaartjes en andere mensveulentjes, word ik richting onderbouw geleid. En wederom gastvrij welkom geheten. De atmosfeer is relaxed, overal in het gebouw waar ik kom. Geen rommel, schreeuwen of rennen. Pedagogisch klimaat op orde.

Wie denkt dat ik ontvangen word in een klaslokaal, heeft het mis. De leerplek waar de mij toebedeelde verzameling toehoordertjes zich ergens bevindt, bestaat uit vier deelruimtes. Overal wordt er genoeglijk en zo te zien vlijtig gewerkt in kleine groepjes van vijf- en zesjarigen. Een klasje handenarbeid, elders een verzameling aandachtige lezertjes in een kring én, in een mini-auditorium, ‘mijn’ gehoor voor het komende uurtje. Kleindochter lief glimlacht van oor tot oor.

De Nationale Voorleesdagen brengen mij op school. Voorlezen aan kinderen van 0 tot 6 jaar, die zelf nog niet kunnen lezen of nèt het lezen hebben geleerd. Sinds 2003 prijkt dit voorleesfestijn jaarlijks op schoolkalenders. Voorlezen maakt je leuker is trouwens één van de boodschappen uit de campagne. Dús sta ik in de school.

De aanstaande luisteraartjes zijn net aan hun ‘half-elfje’ begonnen. Partjes sinaasappel, schijfjes banaan, druifjes, plakkerige koekjes, halve kiwi’s. Al peuzelend en mompelend, nemen de kleuters de indringer op in de kring.

De stilte doorbreek ik door belangstellend te informeren naar het programma voor deze dag. Eén van de kleuters wijst me fijntjes op een schoolbord waarop een soort van geïllustreerd ‘les’rooster te zien is. Plaatjes die verwijzen naar uit te voeren taakjes. Een ander meldt tot zijn zichtbare spijt, dat mijn ‘prentje’ niet te zien is in de reeks.

Op het digibord verschijnt er plotsklaps een klok en gaat er een belletje. Teken dat de jongeluitjes weer mogen praten. Oef….: mijn belangstellende vragen van zoëven heb ik voorgelegd in geblokte stilte-tijd. De schuld neem ik manmoedig op me. De juf komt binnen met verse koffie.

Het prentenboek dat ik heb meegebracht, met gelukkig ook nog her en der een regeltje tekst, brengt uitkomst. ‘…Opa Jan haalt het zonnetje in huis….’ vangt meteen de aandacht én concentratie van alle luisteraartjes. 

Fantastisch…….: voorlezen, doen!