Psycholoog Mark Zuckerberg bedoelde het ongetwijfeld goed toen hij het sociale netwerk Facebook ontwikkelde. Studenten ontmoeten studenten online, en dat gaat uiteindelijk hun welzijn en welbevinden ten goede komen. Nobel.
Het netwerk groeide explosief de afgelopen decennia. Wie wil er nou níet bijhoren, met één klik op het scherm. Wel zo makkelijk.
Commercieel werd het een succes en inmiddels is de bescherming van privacy gelukkig een centraal onderwerp in het publieke debat over de effecten van social media in ons aller leven.
Maar toch….

In mijn directe omgeving wonen zo’n 15.000 mensen. Welzijn en saamhorigheid bevorderen met behulp van een eenvoudig digitaal netwerk. Dé panacee tegen vervreemding en gebrek aan sociale samenhang. Kerk en kroeg zijn in geen mijlenver te bekennen. En toch wil iedereen graag weten waarom die ene straat al zo lang open ligt, de kat van mevrouw Jansen zoek is en kinderen kunnen meedoen aan straatspelletjes bij het winkelcentrum.
Een Facebookgroep aanmaken voor de bewoners en jawel: wéér meer ‘wij-gevoel’ in de wijk.
Nuttig en genoeglijk.

Op ‘onze’ Facebookpagina wilde ik ‘Om de hoek’ publiceren, een impressie van een bewonersavond waarbij onze burgemeester de komst toelichtte van een crisisnoodopvang aan de rand van de wijk.
De column werd door moderatoren van de pagina niet geplaatst wegens een mogelijk controversieel karakter. En daar had men in het verleden last mee gehad. Geruzie in de lokale Facebookfamilie.
Dat kan en de moderatoren zijn verantwoordelijk. Ik begreep het niet echt, moet ik wel erkennen. 

Wie schetst mijn verbazing toen ik later zag dat ik sowieso geen toegang meer had tot de wijkpagina op Facebook. Het antwoord op mijn vraag hoe dat nou weer kon, is men me tot vandaag de dag schuldig gebleven. Eruit geknikkerd, zonder pardon.
Vreemd hoor.

Het ‘technisch’ beheer van een publiek platform bepaalt in stilte wie wel en niet mee mag doen. Bij de bewonersvereniging heb ik het nog informeel aangekaart: wist men daar misschien op welke zwarte lijst ik terecht ben gekomen?
Geen sjoege.

Geef mij maar het plein met kroeg, kerk en kletsen. Dan wist ik al sinds maanden met welke onaanvaardbare schrijfsels ik de wijk wilde ‘belasten’. En weerwoord kunnen geven. 

Sociale samenhang kan er uitsluitend zijn als je elkaar in de ogen mag en kunt kijken.
Facebookgroepen die een semi-publiek karakter hebben zouden verplicht moeten worden om tenminste hoor en wederhoor te hanteren.

Dat ik sociaal-mediaal verbannen zou worden uit mijn eigen woonwijk. Dat verbaast me nog het meest..

afb.: claudiatenkleij.nl