Kleinzoonlief verliet vorige week na acht jaren het primair onderwijs. Met een gepersonaliseerd T-shirt om de schouders en een zwarte muts op het hooggeleerde hoofd. Lezen, schrijven en rekenen. Dat heeft hij er hopelijk naar behoren geleerd.
En natuurlijk een brede persoonlijkheidsvorming. Met een beetje geluk werd hij er onderdeel van een never ending socialisatieproces. De woordrapportages die ik de afgelopen jaren onder ogen kreeg, stonden er vol van. 

Trots en blijdschap. Een mijlpaal om te vieren.
Met het oog op verdiepende levenstraining toog ik vervolgens met hem naar de hoofdstad van ons land.
Stadstaat Amstelredam. Waar een dam tegen de Amstel werd opgeworpen en het kloppend hart van de economische successtory Holland er vervolgens tot grote bloei kwam. 

Inleiding in de geschiedenis van zijn voorvaderen. Dat zijn voor driekwart Brabanders, Zeeuwen en Vlamingen. Maar de rest is toch écht Hollands. Met recht een wijze keuze om naar hún stad te gaan. In Den Bosch en Brussel kunnen we altijd nog langsgaan.

De highlights van het moderne Amsterdam zijn nog niet zo eenvoudig te bezoeken. De toegangskaarten zijn vaak reeds lange tijd geleden verkocht aan toeristen van all over the world. Álles van waarde is er opgeborgen achter timeslots, events en experiences. En dat alles is weer verpakt in tickets.
Van OV tot fastfood en van Madame Toussaud tot de rondvaart over de grachten: het is één reis over de digitale snelweg. Althans, indien je de stad efficiënt en effectief wilt doorgronden.   

De attractiviteit van de uiteindelijk toch kleine metropool is voor aanstormende pubers evident en, zo bleek, simpel te managen.
Verbazingwekkend voor de grootvader. 

Het arsenaal aan parate kennis rondom de in Mokum  duizelingwekkende variëteit aan aangeboden snoepgoed, het giga aanbod aan bioscoopfilms, de véle (‘verboden’) drankjes waarvan ik het bestaan niet eens kon vermoeden, games, ICT im Grossen und Ganzen….. ik hield het niet voor mogelijk.
Het gemak waarmee hij gebruik maakte van overvolle trottoirs, onoverzichtelijke trambanen en gevaarlijke zebrapaden.
Wie was er nou eigenlijk met wie op stap?

Mijn verbazing mengde zich met grote genegenheid toen hij, werkelijk minutenlang, gebiologeerd bleef staan kijken voor de Nachtwacht in het Rijksmuseum. De grote indruk die de Burgerzaal in het Koninklijk Paleis op hem maakte. De vrolijkheid waarmee hij complexe vraagstukken in het Wereldmuseum relativeerde.

Altijd al geweten dat generatieverschillen zo groot worden als je ze zelf maakt.
In de gracht gekieperd dus.
Als twee nieuwsgierigen ‘van buiten’ slopen we door de eigenzinnige stad.
Wat een feest.