Ongelooflijk, ongehoord en onacceptabel. Een befaamde en alom gerespecteerde Nederlandse zangeres wordt belaagd en voor terrorist uitgemaakt.
Inmiddels ruim een halve eeuw geniet zij een meer dan gemiddelde waardering om haar bijdragen aan de Nederlandse kleinkunst.
En dan nu, tijdens haar derde levensfase en nog altijd vrolijk muzikaal actief, belaagd en uitgescholden worden.
En waarom? Joost mag het weten.

Toch niet omdat ze familie heeft in een land waar momenteel een uitzichtloos conflict zogenaamd wordt uitgevochten? Of misschien omdat ze eigen opvattingen ventileert over de grote maatschappelijke repercussies die dat conflict heeft?

Haar reputatie als kleinkunstenares is onomstreden. Haar opvattingen over wát dan ook, doen er in het geheel niet toe. Oók niet indien publiekelijk geuit.

Optredens verzorgt ze in afgelegen oorden waarvan je niet verwacht dat ook dáár die oorlog wordt gevoerd. Te suf om langer dan één uur te verblijven. Lenny Kuhr reist erheen: culturele verheffing hoort toe aan het ganse land.

Waalwijk, Stadskanaal: een kanon schiet je er normaal gesproken af zonder iets te raken. Niks van dat alles nu. Integendeel.
Oproer is er nét voorkomen en extra bewaking was er nodig om Kuhr’s optredens veilig te kunnen laten verlopen.

Anderen die je belemmeren in de uitoefening van je werk omdat je van mening verschilt. Als dát gebeurt, dan houdt het eigenlijk helemaal op. Dan zijn we ‘uit-ge-samen-leefd’.
Beschaving is kwetsbaar. Dat wisten we en zien we tot vandaag de dag op deze aardbol. Dagelijks.

Nederland is een open land. In beginsel is iedereen hier welkom. Er geldt één absolute conditie: respect voor elkaar. Ontbreekt dat, zoek dan je heil vooral op plekken waar men het niet zo nauw neemt met vrijheid en waardering voor andermans gedachtengoed. Vrijheid van godsdienst en datzelfde van meningsuiting verhouden zich meestal heel goed. Houden zo.

Mevrouw Fleur Gräper, staatssecretaris voor Cultuur en Media ( D ‘66 ), reageerde beschaafd verontwaardigd op de ontstane commotie.
En dat kan niet.
De regering dient expliciet, hard en zonder enige terughoudendheid afstand te nemen van dit type zogenaamde demonstraties ‘pro Palestina’.
Het Gaza-conflict verdient ons áller protest, tweezijdig en tegen elke vorm van geweld.

Dat de theaterbranche intussen vraagt om een veiligheidsprotocol is een vorm van windowdressing.
Theater is vrij, veilig, kostbaar en onafhankelijk.
Met z’n allen in nog grotere mate de voorstellingen bezoeken. Benen buiten. Tot in Waalwijk en Stadskanaal.
Dát is het beste protest.