‘…Elke vorm van bijzonder onderwijs afschaffen…’ kopte het Eindhovens Dagblad vandaag. Achterhaald, en ‘wij-zij denken’ wordt erdoor versterkt, schreven columniste Petra Bies en lezers die haar van harte steunen in het opheffingsbetoog. 

Restanten van de ‘…stoffige hokjesgeest en muffe spruitjeslucht…’ die het bijzonder onderwijs blijkbaar kenmerkten in de vorige eeuw, moeten nu eindelijk maar eens definitief uit het onderwijsbestel geschrapt worden.

Vreemd betoog.
Sinds de gelijkstelling met het openbaar onderwijs, ruim honderd jaar geleden, is de belangstelling voor bijzonder onderwijs onverminderd groot. Vandaag de dag worden deze scholen bevolkt door zo’n 70 % van de vier- tot achttienjarigen. Springlevend dus. 

Het is aan ouders om een school voor hun kinderen te kiezen. Een school die aansluit bij de waarden- en leefwereld achter de voordeur. Thuis. Een grote rijkdom voor degenen die hechten aan vrijheid van schoolkeuze. Het gaat immers niet over niks: opvoeding en vorming van je eigen kinderen.

De secularisering van onze samenleving ten spijt vraagt deze  onverminderd om begeesterend onderwijs. Scholen waarin vanuit levensbeschouwelijke en/of pedagogische grondslag, herkenbaar en waarden georiënteerd onderwijs wordt verzorgd. Broodnodige voorziening in een samenleving die vaak stuurloos en richtingloos lijkt.

Critici zouden beter hun energie stoppen in de aanmoediging aan  scholen om hun onderwijsidentiteit zo sterk mogelijk in het dagelijkse schoolse leven zichtbaar te maken. En leerlingen vanuit een open houding voor te bereiden op hun toekomst. Levens- of wereldbeschouwelijk gedreven, en met respect en waardering voor andermans opvattingen. Zoals ruim een eeuw lang met succes is gepraktiseerd. 

Even goede vrienden met diegenen die er de voorkeur aan geven om te kiezen voor openbaar onderwijs. Er is immers volledige, wettelijk geborgde financiële gelijkstelling tussen alle scholen. En de Rijksinspectie ziet toe op adequate naleving van wet- en regelgeving op ál die scholen. En grijpt in waar nodig.

Waarom sommigen menen voor anderen te moeten spreken en pleiten voor afschaffen van bijzonder onderwijs is me een raadsel. Mij hoor je ook niet pleiten voor opheffen van de openbare school. 

Of is er wellicht een ander probleem: zijn pleitbezorgers zó onthand om zich écht te kunnen verdiepen in de schoolkeuze van hun kinderen, dat het hen wel makkelijk uitkomt: één school voor allen? Je hoeft dan immers niet na te denken over het antwoord op de vraag welke school het beste aansluit bij ‘ de wereld van thuis’. Of is dat laatste steeds minder duidelijk en is dát het eigenlijke vraagstuk ?

image: nrc.nl