In drommen verlaten ze de parkeerplaatsen. Automobielen veilig gestald en met rugzakken en handbagage te voet of breed bepakt met de fiets: allemaal richting Doeksen Terminal.

Veel grijzende types en oudere alternatievelingen ook. Hier in Harlingen weten ze de weg. Zonder dralen richting boot. Vrouwengroepen en stellen. Van allerlei pluimage. Post-hippies en pré-klimaatverontrusten. Zo te zien komen ze hier al járen. Herinneringen aan de 60-er jaren van de vorige eeuw komen even opborrelen vanuit een nostalgisch laadje in mijn onderbewustzijn. Zoveel flower power bij elkaar heb ik in decennia niet meer gezien.

Op weg naar Oerol. Ik kijk m’n ogen uit. Niet eerder was ik te gast op dit oer-Nederlandse festival. Met vele tienduizenden ter Schelling. Een zandplaat die nog geen vijfduizend vaste, ingezeten eilanders telt.

En het gaat wonderbaarlijk goed. Rust, gemoedelijkheid, verlangzamen en vooral genieten. Van de prachtige natuur, de vrolijke muziek het vernieuwende theater. Op fietspaden is het wél vaak aanschuiven en heel érg vol met e-bikende pedaleurs van boven de 60. Boomers bevolken terrassen en restaurants. De middenstand op het eiland kirt en vangt.

Doeksen bestiert de overtocht vanaf de wal vice versa en de makelaardij ter plaatse. Cupido doet in recreatie en Zorgdrager boert er. Slim aangepakt. Deze founders van Terschelling met hun bijzondere, aan het eiland verknochte achternamen. Een derde van de jaaromzet op het eiland wordt behaald tijdens Oerol.

Op het strand kwam ik enkele Onkruideniers tegen die met aangespoelde strandvondsten een multiversum tevoorschijn toverden. Al wandelend maakte ik kennis met de ondergrondse intelligentie van het bos. Onder leiding van een heuse datakunstenaar en een dekoloniaal activist. Mijn woordenschat is verrijkt met begrippen als de digitale humuslaag en de interspecies supermarket.

En dan was er ook nog Fresku, de onbetwiste koning van de rap in de Lage Landen. Stadsgenoot van me. Niet eerder ingeblikt aangehoord, laat staan in real life zien optreden. Het werd tijd. Dat ik daarvoor naar de Wadden moest afreizen. Ik had het er graag voor over. Het klonk vertrouwd en vernieuwend.

De zon die langzaam wegzakte in de Noordzee, de vegapasta die werd geserveerd in milieuvriendelijke bakjes en de dansende meute na alweer een dag van theatrale sensatie en muzikale vibratie.

Energiek en tevreden togen de de vaak roodverbrande gasten van Oerol weer naar de Friese wal. Een dosis verjonging rijker, een illusie op een zorgeloze toekomst armer.

Oeral is amusement, maatschappelijk engagement én een glimlach.