Dat ik enigszins bevoorrecht was, staat wel vast. De postbode bezorgde ‘s ochtends vóór acht uur de post bij ons thuis. De afstand tot het postkantoor was betrekkelijk gering dus helemaal eerlijk is het niet als ik zeg dat de post bij iedereen ‘s-ochtends vroeg al bezorgd werd. Maar ook veel later toen ik een hele grote stad woonde was er vroeg in de ochtend post, Elke dag. Zes dagen in de week. En er werd ook in de namiddag post bezorgd.

Elke dag was er tenminste één buslichting. En mocht je die niet halen, dan was er ergens in de streek nog wel een postkantoor waar de postbus later gelicht werd. Een simpel systeem van ritme en regelmaat. En waar je ook op kon rekenen, en zonodig direct en persoonlijk kon reclameren. De postbode fungeerde als vraagbaak, informatiebron, helpende hand en luisterend oor. De belichaming van wat mensen met elkaar vermogen. ‘Buurten’ om elkaar te informeren en te helpen.

In de Eindhovense wijk Blixembosch is er de afgelopen tijd helemaal geen post meer bezorgd. Navraag door bewoners bij PostNL levert geen enkele reactie op. Chatservice, call center, app, account, helpdesk: hoe mooi het ook allemaal moge klinken, met de dienstverlening is het afgelopen uit en amen. 

Heel bijzonder dat het in de meeste ons omringende landen wel lukt om de publieke postfunctie te handhaven. In een tijd waarin digitale concurrentie bovenmatig is. De Nederlandse minister van economische zaken verleent PostNL geen steun. Nog even dus en het is afgelopen en uit met het briefkaartje, verjaardagfelicitatie, rouwbrief, belastingaanslag en de gewone echte brief van een geliefde of bekende. Per post. Op papier. 

De digitale wereld brengt ons heel veel goeds, maar maakt eens temeer duidelijk hoe individualistisch we zijn geworden. En op onszelf aangewezen. Als er niemand meer is om je vraag over verdwenen post te beantwoorden, en er geen overheid is die de basale publieksfunctie van ‘ de postbode ‘  adequaat beschermd, dan rest slechts één perspectief. Verdere maatschappelijke ontbinding, meer isolement van mensen, desinteresse in elkaar, en uiteindelijk een volledig losgeslagen onsamenhangend samenleven van individuen. In de overdrijving zit de waarschuwing. De verloedering van PostNL is symptomatisch voor de erosie van ons samenleven. 

Hopelijk leidt nieuw politiek leiderschap tot het inzicht dat er veel te winnen valt met maatregelen waardoor mensen met elkaar in verbinding gebracht worden. Een postbode anno 2025 ? Niet in persoon wellicht, wél in functie. Van ons.