De bladblazer wordt aangestuurd door een geboren Rotterdammer. Hij meldt het me, nadat ik hem complimenteer met zijn goede beheersing van het Nederlands. Weliswaar met een Duits accent, maar á la, in dat boeiende buurland bevond ik me. Dus zo vreemd is dat nou ook weer niet. Hij vertelt me trots dat hij al jaren getrouwd is met een Française en lang in Italië heeft gewoond. De belichaming van Europa staat voor me. Dat vooroordeel laat hij zich graag welgevallen. Aangename ontvangst in Duitsland.

Het eerste toevallige gesprekje ergens op een parkeerplaats bij een weelderige tuin. En meteen met een Europeaan. In een land dat in het verleden toch niet altijd hét toonbeeld was van vereenzelviging met Europese idealen. Zéker niet zoals we ons dat vandaag de dag graag voorstellen. En nú trouwens noodzakelijker is dan ooit.

Onderweg naar Rügen, het grootste maar bovenal idyllische eiland aan de Duitse noordkust. Met heuse krijtrotsen en immense oerbossen vol met eeuwenoude beukenbomen. Waar je voelt en ziet dat de natuur de tijd op een fantastische wijze heeft weten te doorstaan.

Dat laatste dankzij, of is het ondanks, de prominente positie die dit bijzondere eiland innam gedurende de meer recente Duitse geschiedenis. 

In de 19e eeuw ‘ontdekt’ als rustiek kuuroord voor Duitse notabelen dreigde het in de ‘30-er jaren van de vorige eeuw te verworden tot een, overigens mislukt, vakantieparadijs voor nazi-Duitsland. Een omstreden prestigeproject dat zijn weerga niet kende: een badhotel met 20.000 bedden, bestemd voor vakantie vierende leden van de arbeidersklasse. De Tweede Wereldoorlog gooide roet in het eten. Even géén ‘ Kraft durch Freude ‘. Het werd één van de vele misrekeningen van de verachtelijke nazi’s. 

De militarisering die het eiland inmiddels in zijn greep had, bood vervolgens decennialang onderdak aan Sovjet-militairen, met ‘ op kop ’ de Oost-Duitse Nationale Volksarmee. Tot de Wende aan het eind van de ’80-er jaren van de vorige eeuw was het gebied niet toegankelijk voor toeristen. Waarvoor dank namens de natuur.

In de badspookstad aan zee zijn tegenwoordig ateliers, een jeugdherberg, appartementen en horecagelegenheden ondergebracht. De monumentale status garandeert dat er tot in lengte van jaren geleerd kan worden van één weerzinwekkende uitwas van het fascisme.

Opdat de Europeaan alias chef bladblazen en ik, in alle vrolijkheid kunnen blijven vaststellen dat Duitsland zich na die ellendige geschiedenis definitief in het democratische Europese huis heeft weten te nestelen.

Houden zo. Dus:  ‘….Schau dir mal Rügen an, das hilft….. ‘