Na school begint het leven pas echt, sprak de oudere van dagen tot de jonge student. De genoeglijke ambiance van de kleedkamer op de sportschool vormde het decor.  Het was zijn kennelijk als wijs bedoelde bijdrage aan een toekomstig loopbaangesprek. Opdat de jongeling zou snappen dat hij er nog láng niet is.
Op zijn vraag aan de jongeman over de stand van zaken op school, antwoordde deze dat hij ‘op schema lag’. Kortom, hij maakte zich weinig zorgen voor de nabije toekomst. Waarop de oudere gevat antwoordde dat het niet veel zegt, die schoolloopbaan. Na school begint er immers een nieuw leven, het échte leven. Dán moet je zélf laten zien wat je waard bent. 

En trouwens, wat weten die mensen op school er nou eigenlijk echt van. Van dat leven. Vaak mislukt in het bedrijfsleven, en onderdak gevonden als leraar. Zo kakelde hij maar voort.

Het werd me te gortig. Alhoewel ik om de hoek mijn locker had, was ik toch rechtstreeks oorgetuige van het weinig perspectiefrijke gesprek. Een halve eeuw schoolse dienst ligt inmiddels al geruime tijd achter me, en toch lukte het me niet om een zekere staat van snel toenemende verontwaardiging te onderdrukken. 

Ik sprak mezelf ernstig toe en zei: bemoei je er niet mee. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zodra ik mijn neus om de hoek van de lockers stak, flapte ik het eruit.

Waar hij het in hemelsnaam vandaan haalde: de school bevolkt door mislukkelingen uit het bedrijfsleven? De man schrok zich een  hoedje en stotterde iets in de trant van ‘…er zijn toch grote verschillen tussen school en samenleving….’

Fijntjes legde ik hem uit hoe goed het zou zijn indien er meer personele uitwisseling tussen school en bedrijfsleven zou zijn. Hoe mooi het zou zijn indien er meer deeltijdwerkers in het onderwijs zijn die tegelijkertijd ook binnen het bedrijfsleven excelleren. 

Dat het overigens tijd wordt dat de onderwijssector door jonge mensen weer als een ultiem beroepsperspectief wordt beoordeeld. En dat onderwijs er niet bij hangt na zakelijke dienstverlening, industrie, toerisme en recreatie, zeevaart, logistiek, ICT en wie weet wat nog allemaal meer voor moois. 

Woorden kwam ik tekort, behalve dan dat leraren géén elders uitgerangeerden zijn. Met uitroeptekens.

Toen ik vertrok wenste hij me sterkte. Waarmee dan wel? Getergd scheerde ‘n denkbeeldige bliksemschicht langs m’n hoofd. En  bijna schoot ik weer uit mijn slippers. 

Stérkte? Hoezo? Leer ik het dan nóóit af….😒