Complimenteuze toespelingen die anders suggereren ten spijt, mag u van mij aannemen dat ik écht stevig ben ‘verankerd’ in de derde levensfase. In het voorportaal van de levensavond aanbeland, zogezegd.
De Raad voor Volksgezondheid en Samenleving mag deze ‘fase’ genoeglijk ‘het geschenk van de eeuw’ noemen, maar dat maakt het nog geenszins tot een luchthartig thema. Integendeel. Júist de schier onbegrensde mogelijkheden van de genietende, consumerende en vitale ‘jonge’ oudere, vormen een eersteklas valkuil.

De Duitse publicist Wilhelm Schmid moet dat goed aangevoeld hebben, toen hij bedacht een boekje over ouder worden te willen schrijven. En dat vervolgens uit te geven vanuit de idee er van alles te winnen valt als we ouder worden.

Vanaf dit jaar vormen wij boomers, een zeer snel groeiend deel van de bevolking. Er zijn inmiddels meer 65-plussers dan 20-minners. Het aandeel 80-plussers van 5 procent nú stijgt naar meer dan 10 procent rond het jaar 2050. Het belang van een gezonde mindset bij die massa’s ouderen stijgt navenant. De zorg voor hen dreigt immers sowieso al erg kostbaar te worden.

Bij gelegenheid van een feestelijke verjaring kreeg ik Schmid’s boekje cadeau. De veelzeggende titel luidt Gelatenheid. Een term, overigens onvindbaar in mijn dagelijkse vocabulaire. Het werd me aangereikt door een vriend, en dús beschouw ik het als een bemoedigend geschenk. Hij moet gedacht hebben dat ik nog altijd uit ben op voortzetten van een plezierig leven. En dat klopt. Wie niet trouwens ?

Optimisme, wilskracht, overzicht, regie, en al dat andere moois waarin je decennia lang hebt lopen investeren, verdient behouden en verder beleefd en soms ook nog uitgevent te worden. Er zit veel goeds in deze houding, volgens Eckhart, een beroemde middeleeuwse mysticus. Maar, waarschuwt hij, je komt niet op het spoor van wat écht belangrijk is als je voortdurend in deze stand zit. Gelatenheid is volgens hem juist de sleutel tot werkelijk geluk.

In Gelatenheid heeft Schmid het over het ‘…schemeruur van het leven…’ en het ouder worden ‘…dat je op de hielen zit…’.

Een eyeopener, dat is het voor me. Genieten van gewoontes, anderen de ruimte geven, jezelf niet op de voorgrond plaatsen, kalmte en bedaardheid tonen. Energie besparen, niks te druk, druk, druk….Ik prent het mezelf zo góed mogelijk in.

Oud worden kan dan zomaar dragelijk en aangenaam worden. Maar allereerst mezelf vertrouwd maken met het onooglijke woordje “nog”. Dat schijnt de crux.

 “…U bent nog best fit!…”.