Onlangs ontving ik een vergeelde kopie van de hoofdredactionele inleiding bij een schoolkrant uit 1966. En niet zo maar een, neen: de schoolkrant van mijn middelbare school. De inleiding was kort, bondig en informatief, aldus scribent 😊.
De tekst had ik, met twee vingers, getypt op de schrijfmachine van mijn vader. Een imposant  pikzwart apparaat: degelijk en loeizwaar. Toen al verjaard.
Met flinke tikken op de toetsen kwam je er gelukkig nog een heel eind mee. 

De krant, genaamd Peddel, werd onregelmatig uitgegeven in een oplage van plm. 500 exemplaren. Het stencil- en bindwerk werd verzorgd door de conciërge van de school. 

De redactie was onafhankelijk, maar pro forma gelinkt aan de leerlingenraad. Dat moge mede blijken uit de naam van die raad: Contra Torrentem. Daar heb je wel een peddeltje voor nodig. Alsof er geanticipeerd werd op de komende democratiseringsgolf. We zijn halverwege de ‘60-er jaren van de vorige eeuw. ‘Tegen de stroom in’ zou immers al gauw veel breder hèt devies worden van álle jongeren in de westerse wereld.
Met peddel natuurlijk……

De redactie vergaderde op de werkkamer van de moderator van de school, een priester en Kanunnik van de orde van Sint Jan van Lateranen. Eén hele mond vol en voor ons abracadabra. De secularisatie die zich in rap tempo ontvouwde binnen de roomse samenleving, leidde evenwel nog niet tot minder ontzag. Na onze bijeenkomsten lieten we moderator’s kamer in ordentelijke staat achter.
Hij was door de rector aangewezen om een oogje in het zeil te houden. Alhoewel ik me niet kan herinneren dat hij ooit deelnam aan onze vergaderingen.

De redactie bestond uit vier meisjes en twee jongens.
De school beschikte over een ‘afdeling’ MMS (middelbare meisjesschool), bevolkt door de mooiste en vrolijkste meisjes. Zij waren nadrukkelijk aanwezig binnen de redactie. Voor ons, jongens, een prettige bijkomstigheid gezien onze rap ontluikende belangstelling voor de andere kunne. Aangenaam toeven met hen in een ‘buitenschoolse’ activiteit. Onze horizon werd snel verruimd.
Overigens vierde braafheid hoogtij, volgzaamheid werd beloond. Ondeugd werd veroordeeld.

Het klinkt allemaal als uit een ver verleden. Één langzaam tijdsgewricht. En dat was het ook. Zonder de zegeningen van het internet was het maar behelpen.
De typemachine van pa, de kamer van de pater en de conciërgerie als logistiek centrum.
Geen digitale snelweg, ‘sociale’ media, smartphones, TikTok en Instagram: nada, niente, niks…..

En toch verveelden we ons geen minuut, wij van Peddel……