‘… vice-president Trump…’ en ‘…president Poetin…’, waar hij doelde op zijn eigen ‘vice’ Kamela Harris en de Oekraïense president Volodymyr Zelensky.
Zó strompelt de Amerikaanse presidentskandidaat langzaamaan publiekelijk richting afgang. 
Joe Biden dwaalt regelmatig af van het correcte verbale padje. Hij mist de scherpte die je graag ziet bij een actieve en integere politicus die hij is.
Het verkeerde voorbeeld op het verkeerde moment. Wat een treurnis. 

Zijn concurrent: blaaskaak, populist, intrigant, opruier, profiteur en domoor Donny Trump wordt op deze manier slapend de favoriete kandidaat voor het Witte Huis.
Je mag hopen dat Joe Biden laat zien ook écht wijs te zijn en de eer aan zichzelf houdt. Een nieuwe jongere Democraat aan boord, Wat zou dat fantastisch zijn.
In één klap krijgt stijgende ontzetting en verbazing over de ontwikkelingen in de U.S.A. dan een bemoedigende boost. Vertrouwenwekkend.

De Republikeinen ontpoppen zich ondertussen als bijzondere snuiters. Laten zich makkelijk ringeloren door een niet eens zó succesvolle onroerend-goedmagnaat.
Omwille van de macht nemen ze genoegen met een derderangs ‘politicus’.

Soms pakt dat in hun geval goed uit.
Inmiddels bijna veertig jaar geleden reisde ik een maand lang door de Verenigde Staren op uitnodiging van de toenmalige president Ronald Reagan, óók Republikein.
Ik geneerde me, maar natuurlijk nét niet genoeg om de allerhartelijkste uitnodiging af te slaan. Een voormalige ‘cowboy’acteur die het machtigste land op aarde leidde, het was voor Europese begrippen wennen.
Moest ik daar eigenlijk wel heen willen? Nieuwsgierigheid en eer wonnen het van onderbuikgevoel en principes.

Reagan was het toonbeeld van een oerconservatieve Amerikaan die het zowaar goed deed in de politiek. Hét verbazingwekkende voorbeeld van hoe je het ver kunt brengen op het continent van de onbegrensde mogelijkheden.
Maar was er bovendien een van ‘ons’. Hij twijfelde geen moment aan de betekenis van westerse bondgenootschappen. En omschreef de Sovjet-Unie publiekelijk als ‘het rijk van het kwaad’. Ontpopte zich als een ware verzoener binnen het Statenland. En bleek integer en wijs.

Mijn reis werd een succes.
Milder in mijn oordeel over de USA. Na decennia van stevige reserves ten opzichte van onze trans-Atlantische kameraden. Het schandalige en verwijtbare Amerikaanse debacle tijdens de Vietnamoorlog zat bij mij diep.

Op een uitnodiging voor een reis zit ik niet meer te wachten.
Wél op een bondgenoot met waarden die ook de onze zijn. En bij vertrek nú zou Joe Biden zowaar meer staatsman worden. Hij die evenwicht herstelde. Zoals Ronald Reagan dat indertijd óók deed.
Voorbeeld(ig) zijn voor allen.
Wat zou je de Amerikanen wéér zó’n president gunnen…..