Omdat hij ‘westers’ oogde? Vrolijk lachte? Áltijd in de weer was met mensenrechten op een wijze die ons érg aanspreekt? Sympathiek en intelligent overkomt?
We gaan hem in álle geval héél erg missen, Aleksej Navalny. 

Moedig voorwaarts. Want die stappen zette hij, zolang het ging. Hopelijk treden velen in zijn voetsporen. Vasthoudend en doortastend. Dát was deze tot verzetssymbool geworden democraat-tegen-de-stroom-in. Europeaan en vaderlander om bestwil. Een ‘nieuwe Mandela’ werd door sommigen al voorspeld.
Nooit te beroerd om populisten, autocraten en politieke criminelen aan de schandpaal te nagelen.
Verguisd door misdadige Kremlinbezetters, maar all over the world geprezen om zijn intellectuele en bovenal menselijke aanpak van de noodzakelijke veranderingsprocessen in zijn Rusland.

De schok van zijn onverwachte dood in een strafkolonie trilt nog na.
Over de hele wereld wordt gerouwd, getreurd en geprotesteerd. Overal ontstonden grote bloemenzeeën bij Russische ambassades . In Rusland zelf werden honderden herdenkers opgepakt. Met Navalny’s dood is hun hoop vervlogen.

De misdadigheid, troef aan de burelen van de Poetinkliek, is hem fataal geworden. Tot de dood er op volgde. Het bericht sloeg in als een bom, het verdriet voelt als de bevestiging van een angstig vermoeden.
Alsof we slecht nieuws verwachtten sinds hij in 2021 terugkeerde naar Moskou om daar volstrekt rechteloos meteen te worden gearresteerd en afgevoerd.
Niet te bevatten. 

En eigenlijk kunnen we het er niet óók nog eens bij hebben. De Europese oorlogsellende in Oekraïne is al meer dan genoeg.
De bloeddorstige Poetin en zijn kliek tarten ons. 

De Moskouse lente ten tijde van Michaël Gorbatsjov opende ongekende perspectieven op nieuw elan binnen een open Europa. Eindelijk. Verlost van de naweeën die nog woedden na de Tweede Wereldoorlog. Met een Koude Oorlog die voelbaar was tot in de haarvaten van onze samenleving.
De val van de Berlijnse Muur leek lang het startsein op weg naar een nieuw ècht verenigd continent.
Het mocht niet zo zijn.

Romantisch nationalisme en cultuurconservatisme wonnen het in Rusland van een vooruitstrevend Europees democratisch idealisme.
Ook in andere Europese landen trekken destructieve nationalistische krachten vervaarlijk op naar centra van de politieke macht.
De aanstaande verkiezingen voor het Europees parlement worden een lakmoesproef voor democratie. Winst van ultrarechtse krachten speelt Poetin in de kaart. Wèg van vrijheid en zelfbeschikking.

Aleksej Navalny kan ons niet langer bemoedigen.
Nóg krachtiger een verenigd Europa steunen lijkt me een passend eerbetoon aan de man die ook voor ónze grondrechten streed. 

afb.: msn.com