‘…Een gebruikte rugzak draagt dezelfde dromen als een nieuwe tas…’ aldus Harold Beerens, conciërge.

Het schoolse leven herneemt haar routineuze ritme. Ouders blij, scholieren nieuwsgierig, leraren tekort.

In een stad als Amsterdam wordt het klassieke beeld van één leraar per basisschoolklas volstrekt onhaalbaar. Bij het begin van dit schooljaar heeft een middelbare school in Rijswijk maar liefst elf fulltime banen openstaan.

Dweilen met de kraan open. Geen enkele overheidsmaatregel lijkt afdoende te zijn. Er dreigt een structureel tekort voor de invulling van acht- tot tienduizend voltijdbanen in het funderend onderwijs.

Exact vijftig jaar geleden betrad ik voor het eerst als jong docent het Eindhovense Sint-Jorislyceum. Ik verbeeldde me deel uit te gaan maken van een professionele beroepsgroep. Academici van allerlei pluimage: fysici naast historici, romanisten collegiaal met geografen en neerlandici in één werkomgeving met economen.

Een lerend genootschap, aan het werk vanuit hoge vakinhoudelijke standaarden en een team als het aankwam op pedagogisch-didactische verantwoordelijkheid. Trots om daarvan lid te mogen worden. En aldus geschiedde.

Het ambt van leraar is er in die halve eeuw niet populairder op geworden. Jammer en triest. Onze kleinkinderen verdienen immers de beste leraren. De staat van een land wordt in belangrijke mate bepaald door de staat van het onderwijs. En die kan en móet in ons land beter.

Ouders vervullen een cruciale rol bij het behoud van een goed schoolklimaat. Ópvoeden die kinderen en onvoorwaardelijke loyaliteit aan de school.

Aan het begin van een nieuw schooljaar volstaat het natuurlijk niet om te treuren over mislukkingen op de beleidsagenda. Op zoek gaan naar lichtpunten is veel inspirerender. Op LinkedIn trof ik er zo eentje: de oproep van Harold Beerens ,conciërge aan de Cobbenhagenmavo in Tilburg. Een ontroerende en betekenisvolle opening van een nieuw schooljaar. Vooral gericht aan de ouders, die een bepalend aandeel hebben in de groei van hun kinderen naar méér empathie en gemeenschapszin.

Geen bestuurlijke ‘prietpraat’ of politiek wensdenken. Nee, gewoon vanuit en vooral voor de gemeenschap van de school. Viraal gaat zijn oproep inmiddels op social media. Steun en applaus alom. En terecht.

Er zijn allerlei oorzaken van het lerarentekort. Op scholen waar collega’s als Harold Beerens de handen uit de mouwen steken wordt dat tekort minder. Dat kan bijna niet anders. De school waar verantwoordelijkheden openlijk worden benoemd en toebedeeld, is een omgeving waar docenten graag willen werken. Dat was vijftig jaar geleden al, het geldt onveranderd vandaag de dag.

Afb.: voormalig gebouw van ‘t Joris aan de Elzentlaan ( Ons Middelbaar Onderwijs)