Sterven doen we allemaal. En het is maar goed dat we niet weten wanneer. Alhoewel, het zou de voorbereiding op het hiernamaals misschien eenvoudiger maken. Tegelijkertijd zou blijken hoe ongemakkelijk het is om te leven in de wetenschap dat je er ‘straks’ niet meer bent. Onzekerheid is troef. Alles uiteindelijk moeten opgeven. Zo mooi is het leven dus niet.

Of, zoals Michel Houellebecq beschrijft in zijn jongste roman ‘Vernietigen’: ‘….hij heeft een mooi leven gehad, en dan vindt de begrafenis plaats, soms is het trouwens min of meer de waarheid, maar tegelijkertijd is het altijd gelogen, een leven is nooit mooi als je kijkt naar het einde ervan…’.

Inmiddels bevind ik me in de levensfase waarin ik vaker een rouwkaart ontvang dan een geboortekaartje. Alhoewel die laatste gelukkig ook zo nu en dan nog onze brievenbus weten te vinden.

Mijn generatie raakt aan de beurt. Er vallen bekenden weg.

Zo bereikte me een dezer dagen het bericht dat Peter Bunnik plotseling is overleden. Als een donderslag bij heldere hemel. Meer dan twintig jaar werkte ik met hem samen. Een onderwijsman pur sang. Zijn hele werkzame leven in het teken van de ontwikkeling van kinderen en jongeren. Op de barricaden voor beter onderwijs.

In het primair onderwijs ooit begonnen in Helmond, of all places. En jaren voordat achterstandenbeleid en gelijke-kansen-voor-iedereen-mantra’s tot cosmetische politieke thema’s waren gepromoveerd, streed hij in industrie- en achterstandsstad Helmond al voor beter onderwijs. Het bleef z’n levenslange drive. Tot aan zijn rectoraat van de middelbare school in Veldhoven toe.

En daarna, want hij bleef zich druk maken over voorzieningen in het publieke domein: ouderenzorg, mantelzorg, sociale cohesie in dorpsgemeenschappen en regionale culturele voorzieningen voor állen.

Áltijd in de weer voor anderen, geen genoegen nemen met halve oplossingen voor maatschappelijk relevante vraagstukken. Vooral ook opkomen voor mensen die dat harder nodig hebben dan anderen. Hij werd Ridder.

Over het belang van VMBO en beroepsonderwijs kon hij lyrisch én vechtlustig worden. Hij streed als een leeuw voor versterking ervan. Jaren geleden al. Lang voordat het een politiek onomstreden issue werd.

Zijn ‘Helmondse’ (= nie mauwen, mar dóen ) ervaringen hielpen hem. Opstaan tegen bureaucratie, vereenvoudigen van organisatie en uitvoering. Álle leerlingen telden.

Hij is niet meer, een voorbeeld en een alleraardigste kerel. Ondanks, of juist omdat ik vaak met hem streed. Ook dat nog. Houellebecq heeft gelijk: de plotselinge dood van een goede bekende heeft niks moois, uitsluitend verlies.