Behalve als je Prinsjesdag of het feest van Sint-Maarten ook fantasierijk meetelt, zit het er weer op. 

Tot Kerstmis geen nationale feestdagen meer in ons land. Het gros van de collectieve rustdagen met driekleur of religie omrand, ligt nou eenmaal in de eerste helft van het jaar.

De lente spant de kroon. Van Pasen tot Pinksteren pakken we het vaakst een dagje nationaal- of christelijk besef mee. 

Bijzonder: slechts vijftien procent van de landgenoten vertoont zich ooit nog in een kerk teneinde er deel te nemen aan een eredienst. De kans dat de gang naar de kerk toevallig nét plaatsvindt op Tweede Paas- of Tweede Pinksterdag is verwaarloosbaar. Voorzover er dan kerken open zijn trouwens. 

Wat ons tijdens deze twee erkende christelijke feestdagen bindt, is uitsluitend het belang van een lang weekend. Goed voor het lentegevoel en bijbehorend  recreatiepatroon. Bepaald geen voorbeeld van nationaal vieren, reflecteren of gedenken. Om over Hemelvaartsdag nog maar te zwijgen. Mocht deze feestdag op woensdag vallen, dan was het vast snel over met het ‘algemeen erkende’ karakter daarvan.

En dan te bedenken dat de énige dag die met recht en reden aanspraak kan maken op ons áller aandacht niet eens jaarlijks voor iedereen op de kalender staat. 5 mei wordt met enkele regionale festivals gevierd. Het is weliswaar een officiële feestdag (Bevrijdingsdag), maar niet iedereen is vrij. In de meeste cao’s is afgesproken dat Bevrijdingsdag eens in de 5 jaar een betaalde vrije dag is. 

Trouwens, ook Tweede Paas- en Tweede Pinksterdag ontlenen hun bijzondere status uitsluitend aan cao’s. Het is van de gekke dat eigenlijk het landelijke  arbeidsvoorwaardenoverleg bepalend is voor de vaststelling van officiële feestdagen. 

De twee vrije maandagen in het voorjaar ruilen we beter in voor twee dagen in het jaar die meer aansluiten op waardevolle tradities in ons land. 5 mei als hét moment waarop we écht stilstaan bij de viering van onze grote verworven vrijheden. Waard om altijd weer te  gedenken, te verdedigen en feestelijk te beleven. Met z’n állen. En vervolgens naast het christelijke Kerstfeest een officiële feestdag vanuit de islamitische traditie op de kalender van de Rijksoverheid. Het zou ons sieren en tonen dat het menens is met de toekomst van een tolerant en ruimdenkend Nederland.

De grote pluriformiteit in de samenstelling van de bevolking mag meer zichtbaar worden op de nationale feestdagenkalender. ‘Polder-cao-land’ is belangrijk maar volstrekt ondergeschikt aan verankerd respect voor culturele diversiteit.