Vandaag is het weer zover: in gans het land gaan vlaggen uit. Niet vanwege Koningsdag of Prinsjesdag en ook niet vanwege Bevrijdingsdag. Op die (feest)dagen hangen er trouwens betrekkelijk weinig vlaggen uit. De inwoners van het Lage Land hebben niet zoveel op met de formele viering van gemeenschappelijke publieke symboliek.

Dat geldt niet voor landelijke eindexamenuitslagen. De viering van het eerste maatschappelijk gewaardeerde succes van zoon- of dochterlief mag zich wél in een grote belangstelling verheugen.
De Dokkumer Vlaggen Centrale doet er goede zaken mee. De eindexamenuitslag in het Voortgezet Onderwijs betekent handel voor hen, en nog niet zo’n beetje ook.

De eindexamenuitslag: dat is de verklaring van al die vele vlaggen vandaag, vaak nog versierd met een boekentas. Trouwens, dat wordt in de toekomst nog knap lastig. Is het thans al zo dat de gemiddelde scholier reeds lang afscheid genomen heeft van de schooltas voordat deze werkelijke slijtageplekken vertoont, in dit tijdperk van devices blijft er waarschijnlijk uiteindelijk helemaal geen tas meer over.
Hoe slagen we er in om in de toekomst de vlaggenstok blijvend doelgericht te versieren? Het is een jaarlijks moment van (h)erkenning: gelukkig, alweer zoveel geslaagden!

En terecht, vaak is er langdurig en stevig gezwoegd door leerlingen om vervolgens de school met glans, of net over de streep, te kunnen verlaten. Het dubbele gevoel betreft hooguit de gezakten of mogelijke herkansers in eigen familie- of kennissenkring.
Maar er valt niks af te dingen op de vreugde die we sinds jaar en dag nagenoeg collectief delen met de eindexaminandi.

De kracht van het systeem, waarmee NL internationaal hoog scoort, zit in de waarde van de behaalde diploma’s. Op welke school je ook je examen hebt gedaan, je kunt er overal mee terecht en alle kanten mee op. Je gaat met z’n allen door dezelfde, solide en valide molen. De basis is een geobjectiveerd wegingsmechanisme en het resultaat telt. Het telt niet alleen, maar wordt ook breed gewaardeerd in dankbaarheid en trots.
Zie de vlaggenparade in vele straten dezer dagen… 

In het onderwijs wordt er met een zekere regelmaat opnieuw aandacht gevraagd voor meer gepersonaliseerd leren en individuele leerroutes. En terecht: iedere schoolse aanpak die leidt tot beter en meer gebruik van alle talenten van leerlingen, mag van harte worden verwelkomd. Afsluiting van die eigen leerweg van leerlingen vraagt dan wel om nadere overdenking.
Én om behoud van de kracht van het huidige stelsel: beoordeeld worden op je eigen prestaties in een gelijktijdig en onafhankelijk opgestelde vergelijking met die van anderen.
Een competitief element, waar leerlingen noch leraren slechter van worden. Integendeel.

Welke kant het ook uitgaat: die vlaggen moeten wel blijven. Waarschijnlijk niet met z’n allen in de mast op één dag in juni. Maar toch altijd zodanig dat trots voor geleverde prestaties publiekelijk wordt gehonoreerd en wordt gevierd. Want daarvan houden we wel héél erg.
En bovenal: scholieren die het Voortgezet Onderwijs met succes verlaten hebben daarop ook wel recht.
Het is niet niks: je puberteit en adolescentie combineren met beheersing van formeel vastgestelde intellectuele en beroepsvoorbereidende kennis en vaardigheden. Dat veronderstelt doorzettingsvermogen, moed en vooral zelfdiscipline. Dat is meer dan ’n wapperende vlag waard.

Allemaal proficiat…..het behaalde ‘paspoort’ is voor het leven!